Dün gece maçtan sonra uzun uzun yazma fırsatım olmadı. E böyle bir maçtan sonra insanın aklına daha bir ton şey geliyor. Maçın analizi dışında dikkatimi çeken iki nokta vardı. İlki futbolumuzun temel eksikliklerinden biri hakkında; "Genç Manchesterlılar" ile bizim topçularımız arasındaki fiziksel farklılıktı. Önce bir Obertan'a, Gibson'a ve Macheda'ya baktım; ki adamlar 19-21 yaş aralığında olmalarına rağmen mükemmel bir vücut yapısına sahipler. Belli ki planlı çalıştırılmış, kendi akışına bırakılmamış birer vücuttu hepsi. Bir de aynı yaşlardaki bizim İsmail'e baktım. Oyuna girseydi Serdar'da da görürdük ki bizimkilerin vücutları pek de çalışılmış gibi durmuyor. Maç sırasında Obertan ne zaman İsmail'le ikili mücadeleye girse topu ayağında tutabildi ve aradaki fark çok bariz biçimde görüldü. Deli İbo'ya hiçbir sözüm yok, zira onun da vücut yapısının çok görkemli olduğunu söyleyemiyoruz ama o üstün "rakibe yapışma ve n'olursa olsun onu yıldırma" taktiği sayesinde neredeyse geçit vermedi Fransız'a! Aynı konuda Arsene Wenger Walcott'u 16 yaşında transfer ettiğinde oyuncu gayet çelimsizdi. Şu anda 20 yaşında ve son 4 yılda özel olarak nasıl çalıştırıldığı çok belli.Maçta gözüme çarpan ikinci detay Batuhan'dan geldi. Dakika 85 ve televizyon karşısında artık tırnaklarımı kemiriyorum. Rakibin geçmişi belli; yeri gelir 90-92 arası 2 gol atar maçı da çevirir. Bizim Batu oyuna girdiği gibi pozisyonda buldu kendini ve hakemin ofsayt düdüğünden sonra neredeyse sıfır noktasından kaleye bir şut... Haliyle sarı kart... Hadi genç çocuk diyoruz ama bana öyle geldi ki Manchester'ın gençlerinden daha çok Batuhan göstermeye çalıştı kendisini Ferguson'a! Bu olayın birkaç dakika sonrasında bu sefer taç atışı kullanmaya yeltendi, biraz sonra başkasına devretti. Hakem gayet zaman kaybettiğinden ötürü ikinci sarı kartı gösterebilirdi. O an da soğuk terler döktük ama korktuğumuz olmadı neyse ki.
Sonuçta detay olarak bu ikisi ve tabii ki Ertem Şener'in eşsiz (!) anlatımıyla Rüştü'yü her yerinden öpmesi akıllarda kaldı.
0 yorum:
Yorum Gönder